Cezayir’in istiklâle kavuşmasında büyük yardımları olan Avrupalıların dahi derslerine geldikleri mutasavvıf, âlim, Şehabettin efendiyi, iki kişi hiç çekemez, kendi aralarında konuşarak, “Şu hoca pek bilmişlik taslıyor, öyle sualler soralım ki onu bu derste mahcup edelim.” derler. Bulundukları ders kıyamet ve haşir bahsine aitmiş. İnsanların nasıl dirilip hesap vereceklerini, haşir gününü hoca büyük bir heyecanla anlatıyormuş. Haddini bilmeyen bu iki talebeden biri «Efendim.» Demiş, «Kıyametten sonra bütün in- sanlar tekrar kalkacaklar mı?» Hoca: «Evet» Demiş. Beriki : «Ama hocam, biliyorsunuz dünyanın yaşı milyarlardır, dünya bugün bile üzerinde yaşadığı insanları çekememekte, bu milyonlarca seneden beri ölen insanlar dirilince acaba bana da yer kalacak mı?» Şahabeddin efendi şöyle cevap vermiş: «Sen de biliyorsun ki üzerinde yaşadığın dünyadan milyonlarca daha büyük dünyalar, sayısız olarak gök yüzünde yerleşmiş. Bunlara yer bulan Tanrı, senin gibi bir pireye de elbette bir kelb'in(Köpek)kuyruğunun altında yer bulur...» Her devirde insanları perişanlığa sürükleyen, ben bilirim, ben yaparım iddiasında bulunup aslında hiç bir kıymeti olmayan insanlardır... Bilmediğini idrak eden ve itiraf edebilen insan, tevazu sahibi insandır. İşlerin ehline verilmesine yardımcı olan insandır. Bilhassa devlet işlerinde iktidarın hudutlarını bilen insanlar olgun insanlardır. Sonu gelmeyen ithamlar, hep “Ben daha iyi yaparım, ben daha Bugün kulaklarımızı tırmalayan mücadele, münakaşa ve sonü gelmeyen ithamlar, hep , “Ben daha iyi bilirim, ben daha iyi yaparım.”Hálet- i rûhiyesinin bir neticesi değil midir? Talebe hocasını, çırak ustasını, evlât ebeveynini, idareciler birbirleri i tenkitle cemiyetin bugünkü hâli, kaptansız kalarak,” Ben daha iyi idare ederim.” diye birbirine giren tayfanın gemiyi batırmalarına benzemiyor mu?