Abdülmecit devrinde Cihan Seraskeri ünvanı olan Rıza Paşa kibir ve azametile meşhur biriymiş, vezirliğe kadar yükselmiş. Fakat bu istikbale dükkân çıraklığından ve sefil bir çocukluk devresinden gelmiş. Tesadüfler, şansı, zekâsı yükselmesine yardım etmiş. Bayramlarda kendisini ziyaret eden maiyetine yerinden kımıldamadan ayığını öptürdüğü Padişahın kulağına kadar gitmiş ve kendisini tekdir ( Azarlamak) etmiş.   Şurası muhakkaktır ki, kibir ve azâmet sahibi insanın mazisinde mutlaka aşağılık duygusu tevlit( doğuracak) edecek bir yara vardır. Mütekebbir( Kibirli-Gururlu) insan, kendisini mânen ölüme mahkûm etmiş insandır. Kibirli insana karşı alçalmayıp kibirle mukabele etmek ahlâkî bir sadakadır. Muayyen bir mevki, muayyen bir varlık için kibirli olmak boş insan olmanın en güzel tezahürüdür.(Görünmesidir.)   İmam Şarani: «Bir mânevî mecliste hiç istifade edemeyen orada dünyanın merkezi benim der gibi kibir ve azametle kasılandır.» Demiş.   Dünyadaki güzel şeylerden nasibi az insan mütekebbir (Kibirli) insandır, zira başları yukarda olduğu için yerde yetişen harûkulâde güzelliği göremezler. Hz. Ali "Tanrının azametini idrâk eden kendi benliğinin hiçliğini his ederek kibirli olamaz."Demiştir.   Filozoflardan biri mermerden bir koltuk üzerinde azametle kurulan bir zengini «Taş üstüne taş>> diye göstermiş. Kibirli insan etrafında daima kendisine baş eğen, her sözüne itaat eden, her hareketini beğenen dalkavuk mizaçlı insanları toplar. Devlet adamlarının bu huyda olmaları memleketin kaderine kadar tesir edecek ne kötü bir ahlâktır.