Bu yazı analizde yok yazılmayayım diye kaleme alındı. Seçim mağlubiyetleri ardından aslında ne oldu, nerede hata yaptık, hangi dersleri çıkarmalıyız, bundan sonraki yol haritası ne olmalı gibi soruları sormak, kendi sorularımızı yine kendimizce yanıtlamak adetten biliyorsunuz. Seçim analizi yapmayan az akıllı, pek duyarsız sayılıyor, bazen dürtülüp “sesin soluğun kesildi hayırdır” şeklinde kışkırtılıyor da bilirsiniz. 2023 Cumhurbaşkanlığı ve meclis genel seçimleri öncesinde peşin analiz yapmamışız gibi sonrasında da yapalım bari. Kendi adıma sandık önüme düşmeden olasılıkları, riskler ve fırsatlar boyutuyla dile getirdiğimi düşünüyorum. Bir şey olup bittikten sonra ardından konuşmak keyif aldığım şeylerden değil. Beri yandan ders çıkarmak denen şey ancak “olan bitenin arkasından konuşarak” mümkün. Peki, arkasından konuştuğumuz bu şey rövanşını alabileceğimiz, çıkardığımız derslerle bir sonraki seçimi kazandırabilecek olgular sunuyor mu bize? Bu seçim öncekilerle aynı koşullarda gerçekleşmedi ki, sonrakine ışık tutsun. Adil yarışın koşulları her seçimde daha da eksildi, o kadar ki neredeyse bu sayılmaz diyecek hale geldik. Bundan sonraki seçim (ler) bu tecrübeleri boşa düşürecek kadar daha adaletsiz, ilkesiz, manipülatif olacak. Özeleştiri yapalımcıları okuyorum, önemli bir kısmı (bence) sandığa bile gitmemiş, gittiyse bile turlardan birinde bile Millet İttifakının cumhurbaşkanı adayına (bence) oy vermemiş, itiifak partilerinin vekil adaylarını beğenmediği için alternatif partileri oylamış gibi. Ben demiştim demek için 2 tur beklemiş, iştahla parmak sallıyor çoğunluk. Muhalif (!) özeleştiri yapalımcıları bir yana koyuyorum, muzaffer tarafın eleştiri sevicileri çok ilginç. Zaten elinde olan iktidarı korudun diye dümdüz sevin işte, muhalefeti özeleştiriye davet etmek, davete icabet etmesini beklemeden bizzat eleştirmek salakça değil mi? Bırak beceremesinler. Niye muhalefertin tavrını, tarzını değiştirtmeye çalışıyorsun, yoksa beceriyorlar mı? Kendi adıma, muhalefet adına özeleştiri yapamayacak noktadayım. Gelebildiğim yer “hırsızın hiç mi suçu yok” seviyesi. Adayım tertemiz, hilesiz, liyakatliydi ve beklentimin de üzerinde çok ve ilkeli çalıştı. Ben Sayın Kılıçdaroğlu’ndan razıyım yani. İlk turun resmi sonucunu açıklamadan, mecliste çoğunluğu aldık algısının psikolojik üstünlüğüyle 2. Tur seçime gitti bu iktidar. Devşirme seçmenleriyle, bakan ama aday fakat vekil rakiplerimize, montajlanmış iftira videolarına, hakaretlerine karşı nezaketle yarıştık biz . Seçimlerde devleti yönetmek için partiler yarışır, karşımıza tün olanaklarıyla devlet partisi dikildi adeta. Onu yenmiş olsak devlete karşı, devlete rağmen mi kazanacaktık acaba? Kendimi kaybetmiş gibi hissetmiyorsam rezilce kazanmayı onurlu bulmadığım için olabilir. Kişisel ikbal kovalamadığım halde, kişisel konfor alanımdan çıkarak ve bence risk alarak dosdoğru adaydan, partiden, ittifaktan yana oldum, çalıştım. Keşkeler varsa da bana ait değil. Özeleştiride israfa da karşıyım ayrıca. Bu ülkenin yönetimsel sorunlarına, adaletten uzak seçim sürecine eleştiri getirmeden, muhalefet eleştirisine saplanmak kolaycılıktır, alaycılıktır. Kazanmak için kural tanımayan bir muktedirin o aday yerine bir diğeri gelseydi daha ahlaklı ve adil yarışacağını, fanatik kitlesinin de bize doğru yöneleceğini düşünmek de saflıktır. Her durumda kaybederdik demiyorum, daha önceki seçimleri, asıl anayasa referandumunu mutlaka kazanmalıydık diyorum. Seçim sırasında değişen kuralları, mühürsüz oyları, gerekçesiz iptal seçimleri vs. hatırlayınca belki de kimi seçimleri kazanmıştık diye ekliyorum. Olanlar olduysa olacak olana bakalım. Yaşayarak göreceğiz. Ben ne baharlara küserim, ne umudu keserim. Hak ettiğimi düşündüğüm ne varsa ülkem için de hayalim o. Yaşadıkça onu kovalayacak, savunacağım. Çoğunlukta mıyım diye arkama bakarken de, “tek başıma kalsam da”.