Dr. Gümüş KIRBIYIK Bugün 30 Ağustos Zafer bayramı. Kutlamalara sosyal medyadan başladım. Bütün tanıdıklarıma, birlikte kutlamanın coşkusunu yaşamadan, zahmetsizce bayram mesajı gönderdim. Artık zaten eski görkemli bayram kutlamaları yok; onun yerini yasaklar aldı. Ben, telefondan Faruk Demir, Cem Karaca, Edip Akbayram şarkıları ile kendimce kutlamaya devam ettim. Sesi sonuna kadar açmak istesem de komşular rahatsız olur düşüncesiyle bunu yapamadım. Edip Akbayram’ın “Güzel Günler Göreceğiz” şarkısı beni eskilere götürdü. İlk dinlediğim günden bu yana o güzel günler hiç gelmedi. Aslında en güzel günler o günlermiş. Sokaklar bizimdi. Beğenmediğimiz durumları yürüyüşlerle, bayraklarla protesto ediyorduk. Yollar yürümekle aşınmıyordu. “Anayasaya Saygı” yürüyüşlerine hocalarımızla omuz omuza katılıyorduk. İfade özgürlüğü vardı ve suç sayılmıyordu. Bütün bunları bize bol geldiği iddia edilen 61 Anayasası sayesinde yapabiliyorduk. Güzel günlerdi. Sonra hava kararmaya başladı. Gençlik olayları sağ- sol çatışmasına, silahlı eyleme dönüştü. Özgürlükler sokakların kan gölünde kaybolup gitti. Türkiye yeni bir rejime hazırlanıyordu. Yeni rejimin kapılarını 80 darbesi açtı. Komutanlar Demirel’in sözleriyle “akan kanları ikballerine basamak yapmışlardı.” ABD darbeyi “Bizim çocuklar kazandı” diyerek sevinçle karşıladı. 12 Eylül karanlığının araladığı kapıdan, dünyanın en gelişmiş iki ülkesi olan ABD ve İngiltere’de uygulamaya konan Neoliberalizm sızdı. Türkiye bu ülkelere hem sacayağı hem de az gelişmiş bir ülke olarak yeni rejimin kobayı olacaktı. Yeni düzen önce kapitalist sistemin hoşlanmadığı sınıf bilincini yoketti. Yerini Özal’ın “orta direk” kavramı aldı. Her şey özelleşti. Döviz kullanımı serbest bırakıldı. Çikita muzlar, viskiler market köşelerine yerleşti. Bunlar serbestti ama Avrupa ülkelerinde benzerleri yürürlükte olan 301. Madde yabancı dostlarımız için rahatsızlık vericiydi, yumuşatıldı. Grevler yasaklandı; artık işçiler ve köylüler gündemin konusu olmaktan çıkmıştı. Başbakanımız “zenginleri seviyordu”. Ne kadar ödün versek de Avrupalı dostlarımız için yeterli olmadı. AB’ye giremedik. Zaten 2000’li yıllara girerken neoliberalizmden de vazgeçildi. Türkiye’ye yeni bir rejim ve yeni yüzler gerekiyordu. Bu defa dini kullanmak gerekecekti. 2002’de Atatürk ve laik rejim karşıtı olduğunu saklamayan, ancak “kimsenin hayat tarzına karışmayacağını söyleyen bir parti yönetime geldi. 22 yıldır iktidarda olan bu parti ile Türkiye’de her şey değişti. Parlamenter sistem terkedildi. Başkanlık sistemi ile tek adam rejimi egemen oldu. Değişimleri tek tek saymanın anlamı yok. Hepimiz yaşadık, biliyoruz. Artık sokakta fikirlerimizi ifade etmek suç oldu. İfade özgürlüğü rafa kalktı. Karanlık günler başlangıcından bu günlere ulaştı ve kadınların kara çarşaflarında somutlaştı. Bütün bunlara rağmen biliyoruz ki gecenin en karanlık saatleri sabahın en yakın olduğu saatlerdir. Umudumuzu kaybetmeyelim, sabah yakın. “Güzel günler göreceğiz çocuklar”. Biz mucizeler yaratan bir milletiz. 30 Ağustos Zafer Bayramımız Kutlu Olsun.