Bülent Ecevit; Türk siyasi hayatının istisnasız en önemli isimlerinden biridir. Popülist söylemlerden mümkün olduğunca uzak duran ve halka yakın olmayı başarabilen bir liderdi. Doğruları ve yanlışları ile tarihimizde derin izler bırakmıştır. 1981 yılının mayıs ayıydı. İlkbahar bütün güzelliğiyle yaşanıyordu Ankara’da. Caddelerin kaldırımları boyunca akasyalar, apartmanların bahçelerinde renk renk kiraz, kayısı ağaçları çiçek açmış, birbiriyle kucaklaşıyor dans ediyorlardı adeta. Hava güneşli, sokaklar cıvıl cıvıldı. İşyerim Ankara’nın Tunus Caddesi'ndeydi. Büyülü ilkbaharın tadını çıkarıyor, beraber çalıştığım iki arkadaşımla kapı önüne laklak yapıyorduk. Biraz ötemize, caddenin kenarına Reno marka bir araba yanaştı. Sanırım park yeri arıyordu.  Ben Yılmaz ile sohbete devam ederken Mahmut," Lan oğlum, arabadaki adam Ecevit değil mi?" dedi. Yılmaz ile dönüp Mahmut’un işaret ettiği yana baktık; Ecevit tam karşımızdaydı. Bir an şaşırdık tabii. Bir dönem koca bir ülkeyi yöneten insan sokakta tek başınaydı, koruması falan da yoktu. Arabadan inen şahıs sıradan bir vatandaş gibiydi. Sen ben gibi yani. Bize doğru yaklaştı. "Burada mı çalışıyorsunuz gençler?"   Üçümüz ağız birliği etmişçesine,   "Evet, efendim" dedik. Yakın bir yerde işi olduğunu, bu süre içerisinde arabayı park etmesinin bir sakıncası olup olmayacağını sordu. "Ne sakıncası efendim, işyerimize ait park yeri merak etmeyin" Tüm kibarlığı nezaketi ve zarafetiyle teşekkür edip yürüdü gitti. Üçümüzde bir birimize baka kaldık. Şaşkınlığımızı atlattıktan sonra, 1977 seçimlerini ve yaşadıklarımı anımsadın. 1977 yılı henüz lise öğrencisiydim. Yaşananlar siyah-beyaz bir film şeridi gibi gözlerimden akıp geçti. Birçok mitingine katılmıştım. 1977 seçimlerinin en son günü Esenboğa havalimanından Ankara dönüşünde muhteşem bir karşılama yapılmıştı. İnsanlar arabalarıyla (malum araba var mıydı o yıllar?) Esenboğa Hava Limanından Kızılaya bendine sığmayan bir ırmak gibi çağlayarak akmış ve seçimlerinin finali olmuştu. Ecevit 41.4 oy alarak 213 Milletvekili çıkarmış, ama tek başına iktidar olamamıştı. Memleketin bir başından öbür başına, Bir “Karaoğlan” rüzgarı esiyor önüne çıkan her engeli silip süpürüyordu. Defalarca silahlı saldırıya uğruyor ve hedefinden şaşmıyordu. Nere giderseniz gidin, şehirlerarası yollar boyunca ağaçlara, tabelalara, dağlara, taşlara “karaoğlan” ismi kazınmıştı. Memlekette bir bahar havası esiyordu. 12 Eylül askeri darbesinin ilk yıllarıydı. Askeri cunta tarafından gözaltına alınarak Gelibolu Hamzakoy'da bir ay gözetim altında tutulduktan sonra diğer liderler gibi serbest bırakılmıştı. On yıl süreyle siyasi hakları elinden alındığı gibi yurtdışına çıkması da engellenmişti. CHP Genel Başkanlığından istifa ettiğinden, sıradan bir vatandaştı artık Ecevit. Yarım saat sonra geri döndü. Döndüğünde elinde bir tomar dergi vardı. Gittiği yer 1981 yılında çıkardığı "Arayış" dergisinin ofisiymiş. Her birimize birer ikişer "Arayış" dergisi verdi. "Okuyorsunuz değil mi?" diye sordu. "Hem okuyor, hem çalışıyorum" dedim. Yılmaz çalıştığını, Mahmut da benim gibi hem çalışıp hem okuduğunu söyleyince "Aferin gençler," dedi. "Memleket meselelerine kayıtsız kalmayın. Her zaman hayatın içinde olun," diye tembihledi. Ayrılırken, yine her zamanki zarafeti ve kibarlığıyla üçümüzle de tokalaştı. Reno arabasına bindi ve Tunalı Hilmi Caddesi'ne doğru gözden kayboldu. Hayat çok ilginç değil mi? Milyonları ardında sürükleyen, bakanlık yapmış, başbakanlık yapmış kudretli bir adam! Şimdi sokakta tek başına. Asaleti ve zarafeti Ecevit’in apoletiydi sanırım. Makam arabası, koruması, şoförü yok. Üstelik aracını park etmek için bile ricacı oluyor. İşte bu adam, “ARDINDA BIRAKTIĞI TEK LEKESİ AYAK İZLERİ” olan Bülent Ecevit.