Eylül hazan mevsimidir, Şairlerin mevsimidir. Aşkların, aşıkların, bir de göçmen kuşların. Çoğu kez yaşlıların gözlerinde titreyen bir gölge gibidir. Yani, her canlının bir eylülü vardır içinde. Ayların en romantiği, en duygusalıdır. Üzerine yüzlerce, binlerce şiirler, dizeler, şarkılar bestelenmiş, yüzlerce romantik ve hüzünlü yazılar yazılmıştır. Sonbaharın ilk göz ağrısı, aynı zaman da gözlerde hüzün, yüreklerde sızıdır. Yaz mevsiminin bitişi, kış mevsiminin habercisidir. Sonbahar geldiğinde hep bir hüzün kaplar benliğimi. Sanki yaşamın yavaşça sonuna geldiği hissine kapılırım. Koca bir yıl kökünden beslediği ağaçların dalından, yaprakların birer birer ayrılması kolay mı? Son yaprağı da ruhunu teslim ederken, rüzgarında etkisiyle sağa sola uçuşan sararmış yaprakların, üzerine bastığımda içimize işleyen hışırtılı nağmelerini, yüreğimin derinliklerinde hissederim. Eylül’de, tenha yollar, aşınmış günler, hayata dar gelen arzular ve kanadı kırık kuşlar. Tabiatın birden uyanıp gerçeği gören yüzüdür. Kıymeti bilinmeyen lezzetin çamurlara bulaşmış sarı bir tarifidir. Acıların beyhude, sevinçlerin zavallı, mutlulukların geçici olduğunu anlamanın gerçeğidir eylül. İnsan yaşamının son demleri gibi, bir senenin son mevsiminin başlangıcıdır. Sonbaharın giriş kapısı, ilkyaz rüzgârından alınmış bir hızla savrulan düşüncelerin ve hoyrat zamanların yorgunluğu, kırgınlığı, pejmürdeliği içinde yeniden derlenip toparlanması gereken hayatın rengidir. Ve yeniden başlamanın yorgunluğunu hatırlatan yağmurların müjdesidir eylül. Yaşanmamış mevsimlerin en gerçeğidir. Okul çantasına defter, kitap, kalem yerine ancak gözyaşını koyarak okula giden minik adımlardır. Yoksul mahallelerde gitgide çamurlanacak karanlık sokaklar, camlara mıhlanıp kalacak onca yıllık acı tatlı hatıralardır. Yavrularını okula eksik kitapla ve defterle gönderen annenin yüreğindeki hüzündür. Göçmen kuşların yaklaşan kışı sıcak ülkelerde geçirmek için yolculuğunun başlangıcıdır. Günlerin daraldığı, gecelerin uzadığı, evlerde sobaların üzerinde kestane pişirmenin keyfidir eylül. Eylül bir başkadır yaşadığım şehir Ankara’da. Biliriz  havalar biraz soğuyacak, okullar açılacak ve soğuk kış günlerinin tedarikleri ve koşuşturmaları başlayacaktır. Eylül ayının romantizmi bir başkadır Ankara sokaklarında. İlk önce kavak ağaçlarından başlar dökülmeye yapraklar cadde ve sokaklara. Sonra akasyalar ve parklarla bahçelerle devam eder hazan mevsimi. Çankaya’dan Kızılay ve Ulus’a doğru bütün kaldırımları, cadde ve sokakları sarı yapraklar donatmıştır artık. O hüzünlü sarı yapraklara her sonbahar mevsiminde yoğunlukla Milli Müdafaa caddesinde rastlarım. Adeta bana elveda der gibi hissederim. Birbirinin ardı sıra rüzgarın da etkisiyle, bir bilinmezliğe doğru savrulup giderler. Sarı ve solgun sonbahar yapraklarının üzerine basarak yürürken çıkan hüzünlü bir o kadarda hisli sesler alır beni bir yerlere çekiştirerek götürür.