1985 yılıydı…
Kalabalık bir oyuncu gurubuyla, otobüsle Milas’tan Bodrum’a gidiyoruz.
Çan Çocuk Tiyatrosu'yla Ege turnesindeyiz. Sokak Kedisi Marilu'yu sergiliyoruz ilköğretim okullarında. Murat Celal Kızıldağ, Nurkut İlhan, Muhsin Çıtak, Ahmet Mümtaz Taylan. Kadro iyi, grubun diğer elemanlarının çoğu üniversite öğrencisi.
Pırıl pırıl gençler.
Tiyatro sevdasıyla düşmüşler yollara.
Otobüste her kafadan bir ses çıkıyor. Kimsenin kimseyi dinlediği falan yok. Çocuklar şakalaşıyor, kendi aralarında sessiz sinema oynuyorlar. Keyifleri yerinde. Neden olmasın? Türkiye’yi geziyor, sosyal ilişkileri gelişiyor, sevdikleri işi öğreniyorlar. Az da olsa ceplerine para da giriyor üstelik.
Otobüsün arkasından gelen gürültüden kafamız şişmek üzere.
Muhsin Çıtak soruyor "Kaptan müzik yok mu?"
Kaptan "Olmaz mı Abi?, hemen açıyorum!”
Kaptan Radyoyu açar açmaz Sabahattin Ali’nin şiirinden bestelenen "Aldırma Gönül" türküsü, Kerem Güney'in buğulu sesiyle yüreğimize doluyor. Kerem Güney’den sonra epey sanatçı da söyledi bu türküyü. Ama bu türküyü ondan dinlemek çok farklı.
Sanırım ilk kez Kerem Güney’in sesinden dinlediğimdendir. Her dinlediğimde farklı çağrışımlar uyandırır ruhumda.
Bizim kuşak, Aldırma Gönül'ü pek sever.
Lise, üniversite dönemlerinde her eylemde, boykotta, mitingde polisten, jandarmadan her dayak yediğimizde bu türküyü söyler, yeniden mücadele azmi kazanır, motive olurduk.
Aldırma gönül çalmaya başladığında, biraz önceki kalabalıktan ses seda kesilmiş herkesin dikkati radyodan çalınan türküye kaymıştı.
Murat Celal’le göz göze geldik;
Şaşırmıştık.
Oyuncuların çoğu bilmiyorlarmış şiirin Sabahattin Ali’ye ait olduğunu. Ahmet Mümtaz Taylan bizden daha küçük olmasına rağmen diğer gençlere göre lider vasıflıydı. "Susun ve dinleyin Sabahattin Ali kimdir?"
Dediğinde herkes dinlemeye başlamıştı;
Grup anlatılanları dinleyedursun, benim kafamda farklı duygular canlanmıştı. Yolların dili olsa da konuşsa, diyorum bazen. Kimbilir? Ne çileler yaşadı, ne çilelere şahit oldu Sabahattin Ali. Kimi insan araba kullanırken derdini yollara anlatır; yollarla dertleşir. Varacağı yere yaklaştıkça ferahlar yüreği. Acaba onun da ferahlamış mıdır?
Arabanın radyosunda ne zaman "Yollar gide gide biter," dizeleri söylenmeye başlasa, kafamın içinde deli sorular kıpırdanmaya başlar.
Keşke her şey bu şarkının söylediği kadar kolay olsa.
"Aldırma gönül aldırma," diyebilsek her dert, üzüntü ve keder karşısında. Gerçekten de aldırmasak.
Yollar insanların birbirine kavuşmasını sağlasa da biz kendimize yabancı kaldık. Bir sarmaşık gibi sarmışken her yanımızı mahzunluk; biz kendimizi sahte gülüşlere kaptırdık, aldattık, mutlu sandık.
En ufak bir darbede ise yere serildik, ufaldık, acizliğimize ağladık. Mutluluk herkese yakınken bize neden uzak kaldı? Biz mi küstürdük ki, fersah fersah uzaklara giden mutluluk denilen şeyi. Gitti de geri dönmedi. Hâlbuki "Bekle!" demişti.
Ben beklemedim o da gelmedi zaten. Belki de işin sırrı beklemekte saklıydı, biz aceleciliğimize yenildik.
"Ağladığın duyulmasın/ aldırma gönül aldırma."
Aldırma Sabahattin Ali...