“Bir zamanlar ben de çocuktum! İlkokulda siyah önlüğün üzerin beyaz yaka giyerdim/dik. 23 Nisan'a özel, bir günlüğüne o anlara dönüyorum :)” İlkokuldaydım; Benim gibi her çocuk, siyah önlük giyer, (Şimdi mavi oldu) beyaz yaka takar, okula öyle giderdik. Okul bahçesinde oyunlar oynar, sabahları andımızı okurduk. “Andımızı bir kere herkesin önünde bende okumuştum. Kürsüye çıktığımda heyecandan bazı kelimeleri unutmuş, utancımdan ağladığımı iyi anımsıyorum”. Şimdi düşündüğümde Cumhuriyetin ne isabetli kararıymış, diyorum. Siyah veya Mavi önlüğü üzerimize  geçirdiğimizde, kimim zengin/fakir olduğu bilinmezdi. O formayı giydiğimizde kimsenin kimseden farklılığı kalmazdı. Yüksünmek, böbürlenmek olası şey değildi. Pazartesi sabahı okula gelişte, Cuma hafta tatili olduğunda öğretmenimiz konuşmasını yapar, sonra İstiklal Marşı okunurdu. 1’ler, 2’ler, 3’ler… kendi kulvarında sıraya dizilir öğretmenimizin işaretiyle avazımızın çıktığı kadar söylemeye gayret ederdik. Kuş cennetine dönerdi okul bahçeleri, gökyüzüne yükselirdi çocuk sesleri. Mart ayı geldiğinde büyük bir heyecan sarardı okulu, öğrencileri ve öğretmenleri. Öğretmenlerimiz herkese çeşitli görevler verirdi. Şiir okumak, andımızı okumak, resmigeçit, halk oyunları ekipleri seçilir, günlerce heyecan içinde çalışılırdı. Ne çok emek harcardı öğretmenlerimiz. Şimdi düşünüyorum ne kadar sabırlıymışlar, diyorum. Bize sağa dön der, biz sola döner, sola der biz sağa dönerdik. 23 Nisan Bayramında, heyecanımız doruğa ulaşırdı. Çocuk bayramıydı 23 Nisan. Çocukların, yani bizim bayramımızdı. Atatürk bu bayramı çocuklara, bize hediye etmişti. Nasılda böbürlenirdik Atamızın hediyesine. Bayram günü sabahın köründe çocuklar annesiyle, babasıyla okul bahçesinde olurdu. Törenin başlamasını beklerken yorulanlar, ağlayanlar hatta uyuyanlar bile olurdu. Öğretmenlerimiz bizi sıraya sokar, sonra tören başlardı. Okulun bahçesi cıvıl cıvıl olurdu. Heyecanını yenemeyip bildiklerini unutanlar, kürsüden düşenler, daha bismillah demeden ağlayanlar, şoka girip konuşamayanlar. Ne yazık ki günümüzde her şeyin yok olduğu gibi, o çiçek bahçeleride yok oldu. Şimdilerde okullarda başka başka şeyler öğretiliyor oldu. İstiklal marşını bilmeyen öğrenciler olduğu gibi, öğretmenler bile var, ne yazık ki. Her neyse; Bugün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı. Büyük kurtarıcı Atatürk’ten bir armağan çocuklara… İnadına ilk gününün heyecanıyla, coşkusuyla kutlamak gerek. Bugün 23 Nisan neşe doluyor insan.