H. G. Wells’in, “Körler Ülkesi” nde, öteki olmanın trajedisini yaşıyoruz... Efsane bu ya; Bir zamanlar dağlar arasında, verimli toprakları ve yemyeşil çayırları olan bir vadi varmış. Sarp dağlar arasında ki vadiye önceleri dar yollardan geçilerek ulaşılsa da daha sonra tamamen dış dünyaya kapanmış… Fakat dedik ya, toprakları bereketliymiş. Vadi halkı da bu durumdan memnunmuş, ama bu arada da yetişkinler hatta yeni doğanları bile kör eden garip bir hastalığa yakalanmışlar. Öylesine uzun zamanlar geçmiş ki nesiller boyu, artık halk görmenin ne olduğunu tamamen unutmuş. Gel zaman git zaman tesadüfen bir gezgin “Körler ülkesi’ni fark eder. Kendisi gördüğü için, “Körler ülkesinde tek gözlü insan kraldır" diye kendisine hatırlattıktan sonra, ona saygınlık duyacaklarını düşünür. Nihayetinde gezgin, köy halkına görme duyusunu anlatmaya çalışır durur. Ancak ne anlattıklarını dinleyen olur ne de ona inanan. En son hasta olduğuna karar verilir. Yine kendileri gibi görmeyen vadi doktoruna muayene götürülür. Doktor, gözleri için, hasta eden iki şişkinlik var ve onu delirten şeyin bu olduğunu söylemiş. Gezgin, tekrardan anlatıp gördüğüne inandırmaya çabalasa da körler ülkesinde görmeyenlere bir şeyleri anlatmak zormuş. Zira; aydınlıktan karanlığa öylesi yavaş geçiş yapmışlar ki, neleri kaybettiklerini fark etmemişler bile. Onlar için, kör olmak eksiklik değil, bilakis normallikmiş. Bu yüzden de gezginin anlattığı; dış dünya, mavi gökyüzü, vadiyi çevreleyen dağları dinlediklerinde de onun deli olduğunu düşünmüşler. Ve şişliklerin düzeltilmesine karar vermişler. Gezgin, bırakın gördüğü gerçeklerin doğruluğu ve beklediği saygınlığı görmeyi, oradan kaçıp zor kurtarmış kendini... Ezcümle; görmeyenler, görenleri anlamazlar. Gerçekleri söyleyenleri saçmalıyor zanneder ve kendilerine benzetmek için gözlerini çıkarmaya uğraşırlar... Hikâye bu ya, boldur kıssası. “Körler Ülkesi”nde öteki olmanın trajedisini yaşıyoruz... Ben kendime çıkardım böyle bir hisse. Siz, hikâyeden neyi bulup çıkarıp da tutarsanız, olur size de bir hisse...